محمد ارشیا پوردهقان/ سوره مبارکه ماعون

(بسم رب المهدی)
1-مکذب دین،دع یتیم هم میکند.
2-نمازگزاری که ریا میکند،دراصل،با دین خدا مخالف است.
3-بخشش ماعون،یکی از راه های عبادت خاص خداست.
4-عبادت خدا فقط جنبه فردی  ندارد،بلکه اجتماعی هم هست.
5-کسی که در نماز دچار سهو میشود،نمازش برای خدا نیست و سهو دارد.
6-نگاه کردن در این سوره نقش مهمی دارد.
7-اگر میخواهیم مکذب دین نباشیم،باید دیگران را به طعام دادن به مسکین تشویق کنیم.
8-کسی که در نماز دچار سهو است،به دنیا دلبستگی دارد.
9-مکذب دین میتواند نماز خوان هم باشد.
10-کسی که از رسیدن ماعون به دیگران جلوگیری کند،مکذب دین است.

محمدارشیاپوردهقان/ سوره مبارکه ماعون

(بسم رب المهدی)

انسان موجودی اجتماعی است و در اجتماع میتواند رشد کند و به کمال برسد. هر کدام از ما می توانیم با حضور در اجتماع و ارتباط با سایر انسان ها، نیازهای خود را برطرف کنیم.

چند وقت پیش به این موضوع فکر می کردم که چه می شود انسانی حاضر نیست برای رفع نیاز دیگری حتی از بی ارزش ترین چیزی که دارد، بگذرد؟! 
در سوره مبارکه ماعون پس از بیان ویژگی‌های تکذیب کننده دین، نمازگزارانی که دچار سهو و ریا هستند را ویل می‌کند و می‌گوید این نمازگزاران همان‌هایی هستند که از دادن بی ارزش ترین چیزی که نیاز دیگران را برطرف می‌کند، خودداری می‌کنند.
مانند خودکار؛ این اتفاق برای خودم هم پیش آمده که همکلاسی ام به دلیل تمام شدن جوهر خودکارش، خواست از من خودکاری قرض کند، اما من به دادن خودکار تمایلی نداشتم؛ اما چرا؟! 
بر اساس این سوره هرکس در ارتباطش با خدای تعالی مشکل داشته باشد و در آن دچار سهو و ریا باشد در ارتباط با سایر انسانها هم به مشکل بر می خورد و نمی تواند حتی از بی ارزش ترین وسیله اش برای رفع نیاز دیگران بگذرد...

امیرپارسانوبختی/سوره مبارکه ناس

بسم رب الشهدا
تقریبا یک ماهی میشه که اسم و نام کتاب (مصطفی خواستنی ترین پیام آور رحمت) نوشته ی آقای کاظم رجبعلی در مجموعه میان زبان ها رد و بدل میشود...
من بارها رفتم سراغ کتاب اما هر بار حس و حال خواندنش رو از دست میدادم...
اما راهکار این مشکل در قرآن کریم، در سوره مبارک ناس آمده است...
آن جایی که به وسواس خناس اشاره دارد.به صورت کلی در مورد وسواس خناس می توان گفت که کار آنها عقب انداختن کار خیر به هر دلیل و و به هر شکل ممکن است...
راهکار این مشکل در سوره،اینگونه بیان شده است که برای در امان ماندن از وسوسه های وسواس خناس باید:

_به خدا پناه برد...
_پناه به خدا را با تمام وجود ابراز کرد...
_کار خیر را هیچ وقت عقب ننداخت،چون اگر عقب بیفتد،احتمال انجام نشدن آن کار زیاد است...

محمد ارشیا پوردهقان/سوره مبارکه ناس

بسم رب الشهدا

یارسول الله، قُل اعوذُ بِرَبِّ الناسْ
ای رسول خدا، به هر وسیله ای که میتوانی، ابراز کن همه مردم باید براساس برنامه و احکامی که رب عالمیان برای آنها در نظر گرفته است پیش بروند و پناهگاهی جز این برای آنها نیست.
خداوندی که علاوه بر ربوبیت، دارای ویژگی مالک بودن است و به همه احاطه و تسلط دارد؛ به همین خاطر می‌تواند بهترین برنامه را برای انسان تعیین کند و همین دو ویژگی او کافی ست تا ویژگی الهیت خداوند را دریابیم و متحیر آن شویم!
درکل، در این جهان رسیدن به هدفی آسان نیست و مسیری پرپیچ و خم دارد و قاعدتاً برای پناه بردن به خدا و عمل به دستورات اوهم مانعی است که مارا از رسیدن به آن باز می‌دارد؛ آن هم وسوسه است؛ وسوسه ای از جنس خناس؛ به این معنا که صدایی پنهانی است که عموماً کارش به تعویق انداختن عملی کردن تصمیمات خیری ست که گرفته میشود.
این وسوسه با به تعویق انداختن اعمال خیر ورود پیدا می‌کند. گاهی تعلل در انجام اعمال خیر خود شر است؛ شری که ما را از پناه خدا دور می کند و در مقابل آن قرار می‌دهد وسوسه ای که نخست با تأخیر در یاری امام وارد می شود، تا جایی که انسان با چندی سکه شامی در برابر امامش بایستد.

سکه هایی که ایمان خیلی‌ها را ربود و باعث پیمان‌شکنی با سفیر سید شهدا «ع» در کوفه شد و تازه این آغاز ماجراست؛ ماجرایی که با گذشت قرن ها از وقوع آن، قلب عالمی را به تلاطم در می‌آورد و خیل عظیمی از مردم را با خود همراه کرده است. 
راه امتداد دارد و علم پابرجاست؛ اما چه بیچاره اند کسانی که آگاهانه اما با وسوسه های سکه های زر امام و مولای خود را به دنیا فروختند و در مقابل پسر پیامبر سیدالشهدا علیه السلام ایستادند. 
زمانی که راه بر اباعبدالله علیه السلام بسته شود، دیگر فرقی نمی کند هر کس به چه نیتی آمده است، کسی به کیسه زر، یا کسی دیگر به نیت به دست آوردن حکومت ری؛ کسی به نیت به چنگ آوردن غنیمت، یا شخصی دیگر برای عزیز کردن خود نزد حکومت اموی. 
در نهایت موضوع این است که راه بر پسر پیامبر بسته شده است اما ماجرا خیلی قبل تر اتفاق افتاده بود، آن جایی که در انجام عملی خیر کوتاهی کردند و همین تعلل کافیست که آنها را در برابر ولی خدا و پسر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم قرار دهد. 
حال نکته جالب و تاسف بار ماجرا این است که کسانی که می توانستند اما به یاری مولایشان نیامدند، گویی در مقابل امام قرار گرفتند. 
همه این قضایا دست به دست هم داد که حسین علیه السلام در کوفه غریب ماند و یاوری نداشت. امّاظهور نزدیک است و ندای هل من ناصر ینصرنی امام زمان به گوش می‌رسد؛ اگر میخواهیم سرباز امام باشیم و مانند ابوالفضل العباس علیه السلام به هرچه غیر از امام است دست رد بزنیم، از حالا باید بر اساس برنامه های الهی عمل کنیم برنامه ای که به تعویق انداختن آن برابر با وسوسه خناس است.

محمد ارشیا پوردهقان
سوره ناس